Rozdział 1

Pamiątkowa broszka Naddie' i

Melody dziewczyna Harry'ego

Naddie to siedmioletnia dziewczynka  o blond włosach, kocio zielonych oczach i delikatnej aksamitnej choć bladej cerze. Dziewczynka o bardzo wiotkim i szczuplutkim ciałku. Dziecko, które skrywa masę tajemnic. Choć ma dopiero siedem  lat przeżyła więcej niż nie jeden człowiek przez całe życie… Naddie marzy o prawdziwej rodzinie ale to póki co tylko zwykłe marzenie. Tak Naddie jest w domu dziecka. Zawsze słodka i ułożona dziewczynka dziś wredna i bezczelna. Sobotni poranek godzina ósma zero zero . Pobudka, śniadanie i spacer z opiekunem, w tym wypadku Pani Clarisse . Dzieci połączone w pary wychodzą poza bramy sierocińca. Royal Park godzina dziewiąta czterdzieści siedem . Rówieśnicy bawiący się na placu zabaw. Jedynie Naddie samotna, smutna dziewczynka pozostała sama pod wielkim dębem.

Z perspektywy Naddie:

Znowu to samo …dlaczego ja nie mogę być taka jak inni ? No cóż zawsze byłam inna. Siedząc pod „moim” drzewem z , którym się już związałam, a tak w ogóle nazwałam go Nathan. Podeszła do mnie dziewczyna, lub może właściwiej będzie jeśli nazwę ją kobietą ? Tak czy inaczej złapała moją kruchą rączkę i spojrzała w oczy.

- Dlaczego płaczesz malutka ? – zapytała z wyraźną troską w głosie. Strzepnęłam jej ręke z mojej i rzuciłam lodowate spojrzenie. Szczerze mówiąc ,nawet nie zauważyłam kiedy łzy spływały mi po policzkach .

- Nie znam pani.- odburknęłam po czym wbiłam wzrok w ziemię.

-Choć odprowadzimy cię do domu. – uśmiechnęłam się do mnie ciepło, po czym wyciągnęła swoją rękę w moim kierunku.

- Ja nie mam domu…- odparłam z zupełnym spokojem nadal lustrując glebę .

- Jak to nie masz ? – zdziwiła się brunetka.

-Tak to- usiadła obok mnie.

- Posłuchaj, mnie też zdarzały się gorsze chwile… takie , że chciałam uciec z domu, gdzieś jak najdalej ale wiedz, że rodzice się na pewno martwią…- ciągnęła swój monolog. Zabolało mnie to jak mówiła o rodzicach .

- Ale ja nie mam rodziców ! .- krzyknęłam biegnąc przed siebie. Po chwili poczułam jak ktoś mnie łapie od tyłu. Zaczęłam krzyczeć lecz to na nic. Poddałam się. Lecz po chwili ujrzałam znajomą mi twarz a mianowicie brunetki.

- Teraz mi nie uciekniesz ! – uśmiechnęła się przytulając od tyłu mojego porywacza.

-Nie! Proszę ja nic nie zrobiłam ! Niech mnie pan puści !- Krzyczałam wierzgając i zanosząc się płaczem .

-Hej, spokojnie nic ci nie zrobię…- uśmiechnął się sadzając mnie przy tym na tylnym siedzeniu samochodu, które wyglądało na drogie.

- Gdzie mnie pan wywozi ? – zapytałam wpatrując się w szybę po której spływała kropla po kropli. No tak Londyn jak to Londyn standardowy deszcz.

- Nigdzie…  przecież mówiłem, że ci nic nie zrobię.- uśmiechnął się.- A ta w  ogóle jak masz na imię  ?

- Naddie … jestem Naddie a pan ? –zapytałam patrząc nie ufnie na człowieka prowadzącego samochód.

- Harry.- zaśmiała się.- Nie znasz mnie ? dopytywał zdziwiony

- Widzę pana pierwszy raz na oczy, a pan się mnie pyta czy ja nie znam… - odparłam znudzona.

- No okay… nie mów do mnie na pan .- uśmiechnął się.- Jestem Harry

- Dobrze Harry…- zaśmiałam się ufnie. Zaufałam mu choć znałam go może z pięć minut.

Po dziecięciu minutach Harry odwiózł tajemniczą brunetkę pod dom . Ja nadal nie załam jej imienia. Po piętnastu byliśmy pod wielkim domem, o ile można ten pałac nazwać domem.

- To…t-to jest twój dom ? – zapytałam spoglądając z otwartą buzią na dom .

- Tak, - uśmiechnął się. – Nie bój się, tam nikt nie gryzie.- Pociągnął mnie za rękę.

- Ale… ale ja nie mogę tam wejść.- odparłam zatrzymując się.

- A to dlaczego ? .- uśmiechnął się szczerze kędzierzawy.

- Bo ja jestem pechowym dzieckiem… ściągam same nieszczęścia .- mówiłam jak nakręcona.

- Co ty mówisz? –zaśmiał się i zaciągnął do domu .

                                                                                      *

- Chłopaki !  Już jestem . Mam niespodziankę ! – krzyknął uradowany

- Marcheeeeewki ! – krzyknął zbiegając z dołu jakiś  chłopak w pasiastej koszuli.

- Nie ? .- zapytałem idiotycznie. – Mam tu naszą małą fankę

- Oooo jaka słodka ile masz latek ? – zapytał słodkim głosikiem Louis

- Siedem …- odpowiedziała oschle mała.

Naddie poszła do salonu, podsunęłam kolana pod brodę i siedziała jak zaczarowana. Louis oznajmił nam, że idzie do Eleanor. Podsunąłem się bliżej małej i zauważyłem, że łza spływa jej po policzku. Chciałem przytulić ją ale się odsunęła.

                                                                                      *

- Muszę już iść …- odrzekłam i zerwałam się na równe nogi.

- Skoro już musisz to cię podwiozę.- powiedział i złapał mnie za rączkę.

- Nie !- krzyknęłam.

- Jest  już późno a ty masz siedem lat ! .- zaczął mi prawić morały.

- Mówiłam, że nie chcę tutaj jechać …- skrzyżowałam ręce na piersi.

- Odwiozę cię do domu . Rodzice się martwią !- wymądrzał się także krzyżując ręce.

-Mówię po raz drugi tego dnia ! N-I-E M-A-M D-O-M-U A-N-I –R-O-D-Z-I-C-Ó-W ! – Krzyknęłam wybiegając z domu. Wybiegł za mną. Trzeba przyznać, że jest bardzo uparty mówiłam mu że muszę iść i nie potrzebuję pomocy. Może i jestem mała ale w życiu przeszłam  więcej niż on.

- Choć … wracamy do domu …- odparł biorąc mnie na ręce. Nie protestowałam.

                                                                         *

Naddie ? Cóż powiedzieć . Bardzo tajemnicze dziecko, bardzo smutne dziecko . Czy to prawda kiedy mówiła, że nie ma domu ani rodziców ? Nie wiem.                                                                                                                          Póki co położyłem ją spać, jest godzina dwudziesta. Postanowiłem pooglądać TV i pomyśleć nad tym wszystkim. Po około godzinie, nie mogąc wytrzymać zadzwoniłem do Melody mojej dziewczyny. Obiecała być za 30 minut. Do tej pory zdążyłem trochę ogarnąć w domu. Słysząc dzwonek do drzwi otworzyłem je .

- Hej kochanie – dała mi buziaka w policzek.- Coś się stało ?

- Nie… właściwie to tak.- powiedziałem siadając obok mojej dziewczyny na sofie.- Pamiętasz tą małą z parku rano ?

- No tak pamiętam .- uśmiechnęła się słodko

- Ona nie ma domu ani rodziców  aktualnie śpi w mojej sypialni…

- Jak…  jak to ? – zapytała zdziwiona .- Przecież może kłamać jesteście sławni, trudni tu o szczerość .

- Mel ona nie może kłamać, czuję to. Rozmawia o tym tak szczerze i z takim bólem …- zwierzyłem się dziewczynie.

- Więc co chcesz zrobić ? – zapytała patrząc mi w oczy

- Nie mam pojęcia … -westchnąłem bezradnie.

- Coś wymyślimy .- pocieszyła mnie.

- Coś musimy .- uśmiechnąłem się po czym wstałem i udałem się do kuchni w celu zrobieniu kolacji. Melody  siedziała na wysepce kuchennej przypatrując się dokładnie każdej mojej czynności . Pochwili zeskoczyła i przytuliła mnie od tyłu .

- Nie denerwuj się tak . Wszystko się jakoś ułoży zobaczysz .- pocieszała mnie wtulając swoją głowę w moje potargane loki .

- Oby … .- westchnąłem . Nie ma co ta dziewczyna znaczyła dla mnie bardzo wiele. Była moim wsparciem w każdej sytuacji. Zjedliśmy kolację wybiła godzina 23 z racji, że było już późno a Melody nie mogła u mnie zostać ponieważ jej miejsce było zajęte przez siedmiolatkę odwiozłem ją do domu. Gdy wróciłem chłopcy już spali. Postanowiłem wziąć prysznic. Wychodząc z łazienki spotkałem Zayn’a.

-Harry, jedno pytanie co to za dziecko ? .- wyszeptał

- To… to jest Naddie.- powiedziałem po cichu.

- Harry skąd masz dziecko ? – zapytał opierając się o ścianę.

- Spotkałem ją z Melody w parku rano na spacerze, płakała przywieźliśmy ją tu . Ona mówi, że nie ma domu ani rodziców. Więc co miałem ją wyrzucić na bruk ?.- zapytałem patrząc na Mulata.

- Nie… no nie dobrze zrobiłeś tylko… co z nią dalej ? .- kontynuował rozmowę.

- Nie wiem Zayn tego jeszcze nie wiem . Idę spać dobranoc.- oznajmiłem po czym wszedłem do mojego pokoju. Na parapecie siedziała smutna dziewczynka trzymająca w ręku coś metalowego.-------- Nie śpisz jeszcze ?- Zapytałem siadając naprzeciwko małej

- Nie… ja rozmawiam z moją mamą.- oznajmiła ściskając mocniej metalowy przedmiot.

- Jak to rozmawiasz z mamą ? –zadziwiłem się dokładnie lustrując każdy minimetr jej ciała.

- Ona jest teraz w niebie… patrzy na nas wiesz ? -  powiedziała śmiertelnie poważnie mała siedmiolatka .

- Tak na pewno… .- uśmiechnąłem się .- Co tam masz ? – wskazałem brodą na rączkę w której trzymała owy przedmiot .

- To… to jest …  zawieszka od mojej mamy to jedyne co mam później .- uśmiechnęła się.- Jak chcesz to może by jutro do niej pójść ucieszy się .- powiedziała spoglądając na mnie nieśmiało.

- Tak penie porozmawiamy.- odparłem. Czyli jednak dziewczynka ma matkę.

Popatrzyliśmy jeszcze chwilę przez okno. Niebo było dziś piękne. Położyliśmy się z Naddie spać , ja myślałem nad tym co wydarzyło się przed chwilą. Co miało znaczyć, że rozmawia z mamą ? Że to jej ostatnia pamiątka ? Nic  nie rozumiem … Jutro z nijaką  mamą porozmawiam . To dziecko ujęło mnie swoją tajemniczością . Dlaczego nie jest taka wesoła jak inne dzieci ? Dlaczego mnie nie poznała ? Dlaczego nie krzyczała na mój widok ? W ogóle nic z tego nie rozumiem . Każde inne dziecko na jej miejscu skakało by z radości a ona ? Śpi, płacze , siedzi na oknie i udaje, że rozmawia z matką . Co  jej ojcem ? To wszystko jest takie skomplikowanie… Myślałem tak dość długo aż zasnąłem.

Zapraszam do czytania mojego kolejnego bloga, który moim zdaniem zapowiada się dosyć ciekawie J Co ukrywa dziewczynka ? Tego dowiecie się czytając dalsze rozdziały J